Ten serwis wykorzystuje pliki cookies. Informacje zapisane w ciasteczkach są wykorzystywane w celach statystycznych, analizy ruchu i zapisywania ustawień. Dalsze korzystanie z serwisu z włączonym zapisem cookies oznacza zgodę na ich używanie i zapisywanie ich w Twojej przeglądarce. W ustawieniach przeglądarki możesz także zmienić ustawienia dotyczące cookies.

Dysfunkcja pęcherza

Dysfunkcja pęcherza występuje w SM, gdy przesył sygnałów nerwowych jest zatrzymany lub opóźniony w okolicach centralnego układu nerwowego, który kontroluje pęcherz i zwieracz moczowy. Wynikiem może być „spastyczny” pęcherz, który jest niezdolny zatrzymać prawidłową ilości moczu i powoduje niekontrolowane jego popuszczanie albo pęcherz, który nie opróżnia się właściwie i zalega w nim mocz. Dysfunkcja pęcherza może także powodować emocjonalne i osobiste problemy higieniczne, które przeszkadzają w normalnych czynnościach życiowych.

Obecnie dostępnych jest kilka sposobów leczenia, aby pomóc opanować dysfunkcję pęcherza, takie jak: ćwiczenia mięśni dna miednicy (mięśni Kegla), leki antycholinergiczne (powodują zmniejszenie siły sygnałów mózgu odpowiedzialnych za ściskanie pęcherza), elektrostymulacje, neuromodulatory (implanty, wysyłające impulsy elektryczne, aby ułatwić komunikację pomiędzy mózgiem, a pęcherzem) oraz leki wstrzykiwane, takie jak toksyna botulinowa – neurotoksyna, która poprzez porażanie mięśni redukuje dolegliwości związane z naglącymi parciami.

W ostatnim czasie zaczęto prowadzić badania nad nowymi lekami, które wstrzykuje się bezpośrednio do mięśni pęcherza moczowego. Mają one zapobiegać nietrzymaniu moczu wśród osób z SM. W badaniu wzięło udział 184 chorych w wieku 18+ z różnymi postaciami SM, którzy cierpią na nietrzymanie moczu i podlegają niedokładnej kontroli przy zwykłym leczeniu. Uczestników losowo podzielono na dwie grupy, z których jedna grupa otrzymywała aktywny lek, a druga nieaktywne placebo. Iniekcje wykonywane są podczas cystoskopii – badania, pozwalającego lekarzowi obejrzeć wnętrze pęcherza. Cystoskopia może wymagać ogólnego znieczulenia.

Podstawowym celem tych badań jest określenie liczby epizodów nietrzymania moczu, wraz z uwzględnieniem wyników dotyczących zmian w pojemności pęcherza oraz jakości życia.

Po 12 tygodniach od wykonania pierwszego wstrzyknięcia uczestnicy mogą otrzymać drugą dawkę, w zależności od tego, czy przy pierwszej iniekcji otrzymali lek aktywny czy placebo. W drugim wstrzyknięciu podaje się aktywny lek, po którym pacjent będzie obserwowany przez kolejnych 12 tygodni. Ci, którzy nie otrzymają drugiej dawki będą obserwowani aż do 52. tygodnia.

 

Źródło: http://www.nationalmssociety.org/news/news-detail/index.aspx?nid=7198 17.12.2012

Tłumaczenie i opracowanie: Maria Kassur, Łukasz Miecznikowski.

wróć