Historia

Kwartalnik „Nadzieja” zaczął się ukazywać wkrótce po założeniu PTSR tzn. w 1990 roku. Pomysłodawcą i redaktorem pierwszych 4 numerów był Jan Galuba, dziennikarz, którego żona jest chora na SM. Pierwsze cztery numery były powielane na kopiarce i wychodziły w formacie A4. Zawierały informacje o SM pochodzące z angielskich czasopism. Od piątego numeru redakcje „Nadziei” przejęły J. Grodzicka i K. Czarnecka.

Zmieniony został format z A4 na B5 i wprowadzono podział na działy tematyczne:
– „Co nowego…czyli o starym inaczej” – poświecony informacjom medycznym i naukowym. Wszystkie wiadomości, które tu się ukazują są konsultowane z lekarzami, którzy specjalizują się w SM (prof. A. Członkowską i dr J. Zaborskim),
– „Pomyśl …warto” – zamieszczamy tu teksty skłaniające do głębszej refleksji,
– „Miedzy nami” – odnosi się do problemów życia codziennego, dużo miejsca w tym dziale zajmują listy od Czytelników,
– „Razem” – informujący o bieżących wydarzeniach w PTSR,
– „Praktyczne porady”,
– „Prawo i my”.

Niektóre numery „Nadziei” były w całości poświęcone jednemu zagadnieniu np. rodzinie, pracy, relacjom z opiekunami, rehabilitacji.
Od nr 16 pojawiła się kolorowa, kartonowa okładka.
W 1994 r. do zespołu redakcyjnego dołączyła U. Dobrzyniec, a później E. Doraczyńska i A. Sobierańska. W roku 1999 ostatecznie z redakcji wycofała się J. Grodzicka.

Nadzieja” od początku powstawała jako rezultat pracy wolontariuszy i wsparcia życzliwych ludzi. Redakcja, konsultacje medyczne, tłumaczenia, skład, ilustracje robione były za darmo. Nie było również honorariów autorskich. Od 1993 roku druk był częściowo finansowany przez Komitet Badań Naukowych, a od 2004 roku – przez PFRON.